Yolla çikarken, içimde bir heves vardi, birşeyleri başarma, „işte oldu“ diye bilme hevesi.
Herşey farkli olacakti, nerede eserse orada duracaktim…
Insanlar taniyacaktim, yeni şeyler öğrenecektim, yüreğimdeki sorulari cevapliyacaktim…
Çok düştüm, tökezlendim, yaralandim, ağladim…
Zaman akip gitti, ben koşuştururken.
Hem yoruldum, hem tanimlayamadiğim bir duygu icersine düstüm.
Zaman geçti biliyorum…
Halbuki, yola çikarken dünyayi kocaman sanmiştim.
Ama değilmiş.
Dünya kendi yüreğimizde büyüttüğümüz yada küçültüğümüz kadarmis.
Ne kadar çok yük yüklersek o kadar ağırlaşan, ne kadar hafif birakirsakta tepe takla giden.
Dünyayi kocaman sanmıştım, evet öyle bir his vardi içimde.
Gürültüsüz, sahteliklerden uzak, sade, duru....
Öyle sanmıştım, değilmis.
Farkettim ki tüm söylediklerim dünyanin içindeymiş
2 yorum:
o da ne?! yorum bırakabiliyor muyuz artık!?
ben henüz dünyayı keşfe çıkacak, o hayal kırıklığını yaşayacak cesarete sahip değilim..
hı hı.. bunu farketmek içimi acıtıyor benim..
ayrıca şimdi diğer yazılara haksızlık olmadı mı?? :) kaç defa içime söyledim cümlelerimi ben..
Yorum Gönder