Mektup

 Sevgili Duygu,

biz ne zaman birlikte aglayacak yasa geldik.

Ne cabuk gecti onca yil.

Daha dün cocuktuk, daha dün birlikte yasiyorduk.

Simdi ayri ülkelerden birbirimize sesleniyoruz, bir merhaba diyip sariliyoruz, bir hoscakal´la bogazimiz dügümleniyor. Seni özlüyorum sen yokken, cokca aniyorum seni.

Yoklugun koyuyor.

« Duygu olsa anlatirdim » diyorum, aglardim sabaha kadar, sonra sen geliyorsun ve ben sadece seninle mutlu olmak istiyorum. Hüznü mutlulukla cilaliyorum.

Istiyorum ki birlikte mutlu oldugumuz anilara bir tane daha ekleyelim ve bu hep böyle uzayip gidiyor. Ben söyleyemediklerimi biriktirip, sonrada unutuyorum zaten.

Bazi insanlar anlattikca rahatlar, ben ise anlatmadikca yada anlatamadikca rahatliyorum.

Icimde sakliyorum. Birlikte gecirdigimiz güzel günleri düsünüyorum istiyorum ki hersey böyle kalsin ve biz bizi mutlu hatirladikca tebessüm edelim, « ah ne güzel di » diyelim sonra cocuklarimiz olsun onlara anlatalim.

Yaslanalim. Sen domateslerini yetistir, ben receller yapayim.

Sen yine gel bana anlat anlatmak istediklerini ama ben susayim.

Insan sustukca unutur mu diye soruyorum kendime, belki.

Bu gün telefonun ucunda aglarken, seninde agladigini farkettigimde icim acidi.

Anlatacaklarim cokken, hic birsey anlatmak istemedim.

Telefonun ucunda da olmak istemedim.

Sana sarilarak aglaya bilirmiydim bilemiyorum, yine mutlu olmak isterdim herhalde.

Birlikte aglamis olsaydik bile sususabilir miydik ki?

Bu satirlari yazarken bir kez daha agladim, bu sefer icimde gizlediklerime degil.

Senin güzel dostluguna…

Insana hayatta cok sey gerekmiyor, dost dedigin zaten tüm bosluklari dolduruyor.

Sarildim...

 Nergis