Küçük harfler ve kısık sesler

 insan anlasilmak icin mi yazar yoksa sirf kendisini anlamak icin mi?  soruyorum kendime, yazdiklarimi kücük bir kagida sigistirma cabasiyla. insanlarin okuduklarini sindirmeden sorgulamaya gectiklerini düsünüyorum, belki bende bazen yapiyorumdur ama suan yapmadigimi düsünüyorum. hüzünlü bir sarki caliyor, az önce elimde hüzünlü bir kitap vardi, galiba sarhos oldum. hüzün carpti. ah sevgili insanlar, söyle cekistirmeseniz eteklerimden, rahat biraksanizda ucussalar. insan kendisine deli diye biliyor, anlasilmazda gelse garipsemiyor ama baska birisi sorgulamaya kalkinca  zirhini giyi veriyor hemen. iste böyle. söyleyeceklerim bir kac kelimeden ibaret, sirf laf olsun diye. belkide sirf altina ismimi yazabilmek icindir. bir delilik daha yaptim tozlu bir sarki dinleyip, kendime „Unut“ dedigim insanlari getirdim bir bir aklima. insan en iyi kendi ruhuna aci cektirmeyi biliyor. yazip siliyorum, sirf cümlenin icerigi kötü diye.size bir cumartesi gecesi bunlari yaziyorum iste, bilmem kacinci kez ayni sarkiyi dinleyerek. bir bülbülle gönderiyorum size kelimelerimi. sirf hüzünlenin diye.

N.

Tik