
Tüm güzel sözlerimi yuttum.
Nasilda mutlu cümleler kurmak isterdim.
Isterdim ki icimiz senlensin.
Icim kara, hemde kap kara.
Tam`da mevsiminde hüzünleniyoruz iste.
Hayatlar`inin her bir kirintisini paylasa bilen insanlara hayranim
ama ben hic bir zaman öyle bir insan olamadim.
Galiba olamayacagimda.
Mutlulugum sir, hüznüm sir ben ise her seyin ortasinda suspussum.
Dibe vurdugumda en cok bana soru soran insanlardan kaciyorum.
Insan acisini icinde yasadikca mi kuvvetlenir yoksa anlattikca mi, cözemedim inanin.
Bende bir insanim ve hatalarla doluyum, benimde bilmediklerim ve cikmaz yollarim var.
Istiyorum ki etrafimdaki insanlar icimdekilere dokunmadan havadan sudan konussunlar,
bana dokunmasinlar.
Kafam dagilsin,
yüregi´min rengi degissin.
Onlar anlatsin, ben dinleyim.
Güzel dinler, kötü anlatirim.
Icimdeki daktilo yazip yirtiyor, sonra yine yaziyor.
Yüregime su siralar en iyi yazmak ve okumak geliyor, ha bir de dinlemek.
Size karsi hep bi mahcubum, herseyi ustu kapali anlatip her seferinde yeni bir bilmecenin icine girdiginiz icin.
Gözlerinizden öperim... Nergis