22 Mayıs 2012 Salı

Icimdeki ses

 Mayis bitsin istiyorum. Bazi aylar uzadikca cekilmez oluyor, mayis`ta öyle bir ay oldu. Ruhumu kararti.

Ben bildiginiz gibiyim.
Dilimde dua.
Elimde kitap.
Yüregimde hüzün.
Aklimda bin hayal.
Hep ayni.

Sonra bu aralar Seyhan geliyor sık sık aklima, belli bir nedeni olmadan.
Onun gibi güclü bir karaktere ihtiyac duyuyorum kimi zaman.
Bir abla gibi kolumdan tutup „Hadi üzülme.“ diyecek.
Benim veremedigim cevaplari o bir bir verecek herkese „Bu kiz ask acisi cekmiyor, bu kiz sadece hüzünlü.“ diyecek.
Seyhan aslinda en cok teyzeme benziyor ve yüregimdeki yerini anlatamam.
Korkarim.
Bu yüzden onu pamuklara sararak simli kutularda sakliyorum.
Ona yazdigim mektubu sakladigim gibi.

Baska...

Bizim sokagin kendisini gece gece korkutanda benim.
Kütüphaneye kitaplari götürmeyi unutanda.
Anneme masum yalanlar söyleyende.

Hepsi bu.

N.


4 yorum:

Zeynep'in Evi dedi ki...

Seyhan aynı seyhansa eğer, tıpkı bahsettiğin gibi biri insana ilaç gibi..

nergisce dedi ki...

Evet, o :)

Syhn dedi ki...

ben senden kilometrelerce uzakta daha bu satırları ilk okumaya başladığımda ah dedim yakınında olsaydım...
sonra bi baktım, burda ben de varım.
senin bana kattıklarından kim bahsedecek peki...
yukarıda ki yorumu da görmemiş gibi kaçıyorum...

nergisce dedi ki...

anliyoruz ki uzaklik sadece laftan ibaretmis... :)