Tam diyorum ki simdi sözcüklerimi toparladim, biri geliyor birsey söylüyor ve ben yeniden dagiliyorum.Sonra yine ve yine...
Anladim ki benim sözcüklerim toplanmiyor daginik kalmali, biri orada biri burada...
Okudugum kitaplari cantamda tasiyorum ha bugün ha yarin yazarim diye, erteliyorum.
Sonra kelimeler biriktiriyorum icimde, cümleler kuruyorum birilerine söylerim diye, nutkum tutuluyor yada unutuyorum.
Insan hep ayni seyleri mi düsünür?
Evet düsünürmüs, cogunlukla kendi kendime "zaman ne cabuk geciyor" diyorum, bunu söyledikten bi süre sonra kendimi 50 yasindaki teyzeler gibi hissediyorum.
En zoru ise anlatacak cok seyin varken hic birini söyleyememek. Susmak.
Sonra...unuttum!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder